Stafford - miasto ,w którym przyszło nam odbywać praktyki, to ośrodek administracyjny hrabstwa Staffordshire, odpowiednika polskiego województwa. Liczy nieco ponad sześćdziesiąt tysięcy mieszkańców, czyli jest trzykrotnie większe od Buska-Zdroju.

Funkcjonuje tutaj przemysł produkujący specjalistyczne elementy dla energetyki, w tym wielkogabarytowe turbiny transportowane następnie w widowiskowy sposób na olbrzymich ciężarówkach pilotowanych przez policję. Przybysza z Polski mile zaskakuje fakt, że w miejskim parku powiewa obok brytyjskiej również polska flaga - znak, że jest to miasto partnerskie Skarżyska-Kamiennej. Samo miasto jest skąpane w zieleni, oprócz parków czy skwerów miejskich praktycznie każdy dom dysponuje – choćby bardzo niewielkim - zadbanym ogródkiem. Dominuje niska, bardzo stylowa zabudowa, a okolice rynku przywodzą na myśl niektóre zakątki Krakowa, Cieszyna czy miast z południa Europy. Również nocne spacery dostarczają wielu miłych wrażeń dzięki przemyślanej iluminacji. Kogoś z polskimi doświadczeniami zaskoczy kilka rzeczy - samochody zatrzymujące się na widok przechodnia podchodzącego do przejścia, drobne, miłe gesty ze strony nieznanych przechodniów, brak umundurowanych policyjnych patroli.

Wybierając się na praktyki do Anglii ze źródeł internetowych wiedzieliśmy, że jest to miasto partnerskie Skarżyska-Kamiennej. Nie mogliśmy jednak wiedzieć, że poloniców tutaj jest znacznie więcej. Już pierwszego dnia naszą uwagę przykuł skwer, gdzie na jednym z masztów powiewała biało-czerwona flaga. Od razu zrobiło się cieplej na sercu.

To nie był jednak koniec zaskoczeń, bo zabłąkany spacerowicz może tutaj trafić na ulicę o nazwie Kamienna Street, szyldy na sklepach jubilerskich są sygnowane nazwiskiem Śliwiński (oczywiście bez polskich znaków), korporacja taksówkowa nazywa się Kamiński, a urzędnik bankowy na przypiętej do piersi wizytówce ma równie swojsko brzmiące nazwisko Marzec. Funkcjonuje też tutaj drugi co do wielkości w UK Dom Polski. Zdecydowanie zbyt dużo, żeby mogło być przypadkiem. Oto, co udało się nam ustalić:

Po zakończeniu II wojny światowej w pobliskich miastu barakach stanowiących wówczas część zabudowań lotniska osiedliła się grupa około 350 byłych żołnierzy generała Andersa, którzy nie widzieli możliwości powrotu do będącej w strefie radzieckich wpływów ojczyzny. Z czasem pozakładali rodziny i wtopili się w lokalne społeczeństwo odciskając na nim do dziś widoczny ślad. Ta grupa „starej” emigracji szacowana jest dziś na 3-4 tysiące osób, przy czym są to potomkowie naszych rodaków najczęściej nie władający już językiem ojców czy dziadków.

W wyniku emigracji ekonomicznej ostatnich kilkunastu lat pojawiła się też stosunkowo liczna grupa „nowej” emigracji, przy czym jest ona trudna do oszacowania ze względu na niechęć tych ludzi do zrzeszania się – jeśli ma miejsce jakaś integracja, to odbywa się ona na poziomie rodzinno-towarzyskim.